எம்பெருமானாருடைய திவ்விய சரிதம் - 1

ஸ்ரீ பெரும்பூதூரில் ஆசூரி கேசவ சோமாஜியார் என்பவர் தமக்குப் புத்திரப்பேறு இல்லாமையால் வருந்தி அக்குறையினைத் தீர்த்துக் கொள்ளும்பொருட்டுத் தம் நண்பரான திருக்கச்சி நம்பியிடம் தெரிவித்தார். பேரருளாளன் தன் அர்ச்சாசமாதியையும் கடந்து நம்பியுடன் வார்த்தையாடுபவராகையால் தம் இஷ்டம் பூர்த்தியாகுமென்று உறுதிகொண்டார். சோமாஜியாரின் இஷ்டத்தைத் தலைக்கட்டி வைக்கவேண்டுமென்று திருக்கச்சி நம்பி அருளாளனைப் பிரார்த்திக்க, பேரருளாளன் போர உகந்து, சோமாஜியார் புத்திரப் பேற்றினிமித்தம் திருவல்லிக்கேணியில் புத்திரகாமேஷ்டியாகம் செய்யவேண்டும் என்று நம்பிக்குத் தெரிவித்தான். அவ்வண்ணமே யாகம் பூர்த்தியானவுடன் சோமாஜியாரின் ஸ்வப்பனத்தில் அருளாளன் தன்னுடைய திருவனந்தாழ்வானைப் புத்திரனாக அவதரிக்கும்படி செய்வதாகத் தெரிவித்தான். ஸ்வப்பனம் பலிதமாய் அவ்வண்ணமே பதினோராவது நூற்றாண்டில் (1017 கி.பி.) சோமாஜியாருக்கும் காந்திமதியாருக்கும் புத்திரராகச் சித்திரை மாதம் வெள்ளிக்கிழமை திருவாதிரை நக்ஷத்திரத்தில் நம் இராமானுஜர் அவதரித்தார்.

இந்த நற்செய்தியைக் கேட்ட தாய்மாமனாகிய பெரிய திருமலை நம்பி, ஸ்ரீ பெரும்பூதூருக்கு எழுந்தருளிக் குழந்தையைக் கடாக்ஷித்து, குழந்தையின் முகவொளியைக் கண்டு, ஸ்ரீ ராம அநுஜராகிய இளையபெருமாளுடைய ஸர்வலக்ஷணங்களும் இத்திவ்வியக் குழந்தையினிடத்தில் பொருந்தியிருந்ததால், திருமலை நம்பி தாமே நாமகரணம் செய்து 'இளையாழ்வார்' என்று திருநாமம் சாத்தினார்.

இளையாழ்வாராகிய நம் இராமானுஜர்க்கு எட்டாவது வயதில் உபநயனம் செய்வித்தார்கள். பின்னர் நான்கு வேதங்களையும் பிரஹ்மசரியத்திலேயே அதிகரித்தார். இவர் பதினாறாவது வயதில் இல்லற தர்மத்தை ஏற்றுக் கொண்டு ஐந்து வேள்விகளையும் செவ்வனே செய்து வந்தார். பின்னர் இவர் வேதாந்தத்தை வாசிக்க விரும்பித் திருப்புட்குழி யென்னுமூருக்குச் சென்று, அங்குள்ள யாதவப்பிரகாசரென்னும் ஏகதண்டி சந்நியாஸியிடம் (கி.பி. 1033) வாசித்துவந்தார். இவருடைய சிறிய தாயார் திருக்குமாரராகிய எம்பார் என்கிற கோவிந்த பட்டரும் இவரோடு சேர்ந்து வாசித்து வந்தார். இவர் யாதப்பிரகாசரிடம் வாசித்துவரும்போது அவர் சுருதி வாக்கியங்களுக்குப் பொருத்தமற்ற பொருள் சொல்லும்போது அதனை மறுத்து உண்மையான பொருள் இதுவேயென்று இராமானுஜர் பலதடவைகளிலும் சொல்லிவந்தார். அதனால் யாதவப்பிரகாசர் இவர் பால் பொறாமை கொண்டார். ஆசாரியனுக்கு மிஞ்சியிருக்கிறாரென்ற பொறாமை நாளுக்கு நாள் அதிகரித்தது. தீர்த்த யாத்திரை என்னும் வியாஜத்தைக் கொண்டு இவரைக் கங்கையில் தள்ளி மாய்க்கச் சிஷ்யர்களோடு சதியாலோசனை செய்து இராமானுஜருடன் துவேஷமில்லாத்து போல் நடித்து, அவரையும் தீர்த்தயாத்திரைக்கு அழைத்துப்போக விரும்பி, அதனை இவரிடம் தெரிவித்தார். இவரும் ஆசாரியன் விரும்பியவாறு, யாத்திரைக்குப் புறப்படும்போது தம் சிறிய தாயாரின் குமாரராகிய கோவிந்தபட்டரையும் உடன்கொண்டு புறப்பட்டார். யாத்திரை செய்யும்போது யாதவருடைய சதியாலோசனையைக் கோவிந்தபட்டர் ஒருவாறு அறிந்துகொண்டு விந்திய பர்வதத்தைத் தாண்டும்போது, ஆசாரியர் செய்திருக்கும் சூழ்ச்சியை இராமானுஜர்க்கு கோவிந்தபட்டர் தெரிவித்து, எவ்வாறாயினும் இவர்களைவிட்டு நீங்கி மறைந்து போகுமாறு உபாயத்தையும் கூறிவிட்டுத் தாம் அவர்களோடு சேர்ந்துகொண்டு வழி நடந்தார். இராமானுசர் சிறிதுசிறிதாக அவர்களைவிட்டு நீங்கிப் பின்னர் மறைந்தனர். பின்னர், யாதவப் பிரகாசரும் சீடர்களூம் இராமானுசரைக் காணாமையால் வழிதப்பிக் காட்டில் மடிந்திருப்பர் என்று நினைத்தார்கள்.

மறைந்த இராமானுசர் கானகத்தில் வழிதெரியாது திகைக்குங்கால் பேரருளாளனும் பெருந்தேவித்தாயாரும் வில்லி, வில்லிச்சி, உருக்கொண்டு இராமானுசருக்கு வழிகாட்டப் பிரஸன்னமானார்கள். நெடுந்தூரம் மூவரும் நடந்து, அன்று இரவு ஒரு மரத்தடியில் தங்கினார்கள். இராமானுசர் நடந்த சிரமத்தால் அயர்ந்து நித்திரை செய்தார். சூரிய உதயமானவுடன் சற்று நேரத்திற்கெல்லாம் மூவரும் ஒரு கிணற்றினருகில் சேர்ந்தவுடன், தம்பதிகளுடைய விடாய்தீர கிணற்றிலிறங்கி இராமானுசர் தம் திருக்கரங்களால் மூன்று தடவை தீர்த்தம் கொடுக்க, விடாய் தீர்ந்து இருவரும் மறைந்தார்கள். இவ்வாறு மறைந்தவர்களைத் தேடியும் எங்கும் காணாமையால் வாய்விட்டு அலறினார். அங்கு வந்தவர்களை இது எவ்விடமென்று கேட்க, அவர்கள் இது சாலைக்கிணறென்று தெரிவிக்க, தாம் காஞ்சீபுரத்தின் எல்லையில் இருப்பதறிந்து பலநூறு யோஜனைகளுக்கப்பால் இருந்த தம்மை இங்குச் சேர்ப்பித்தது வில்லி ரூபமாக வந்த பேரருளாளனும் பெருந்தேவித்தாயாருமேயாம் என்று துணிந்து அவர்களுடைய திருவருளை நினைந்து நினைந்து நைந்து உள்கரைந்தனர்.

இப்படி, பகவானுடைய விடாயைத் தீர்த்தமையால், இக்கிணற்றின் தீர்த்தத்தைத் திருவாராதனத்திற்குத் தினந்தோறும் கொணர்ந்துகொடுக்கும் கைங்கரியத்தில் இராமானுசர் ஈடுபட்டார். இவர் இங்ஙனமிருக்க யாத்திரையிலிருந்து திரும்பிக் காஞ்சீபுரம் வந்து சேர்ந்த யாதவப்பிரகாசர் இராமானுசரை அங்கு கண்டு ஆச்சரியமடைந்தார். முன்போலவே இளையாழ்வார் யாதவப்பிரகாசரிடம் கிரந்த காலக்ஷேபம் கேட்டுவந்தார்.